Jan Kamiński, znany także pod wieloma pseudonimami, takimi jak „Franek”, „Rokita”, „Czarny”, „Czarnecki”, „Leon Nowak” oraz „Jan Wawrzyniak”, to postać o niezwykłej historii. Urodził się 27 sierpnia 1912 roku w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie spędził swoje wcześniejsze lata. Jego droga życiowa przybrała dramatyczny obrót, gdy w czasie II wojny światowej zasłużył na miano bohatera, opuszczając swój dom, aby bronić ojczyzny.
Niestety, jego walka zakończyła się tragicznie. Jan Kamiński został rozstrzelany 7 czerwca 1944 roku w obozie karno-śledczym w Żabikowie. Jego los i poświęcenie pozostają ważnym symbolem odwagi i determinacji w trudnych czasach, w których żył.
Rodzina i edukacja
Jan Kamiński był synem Walentego, który pracował jako ślusarz i rusznikarz, oraz Agnieszki z Klatkiewiczów. Ukończył Gimnazjum Męskiego w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie zdobył fundamentalne wykształcenie. W 1928 roku złożył przysięgę i wstąpił do Korpusu Kadetów Nr 3 w Rawiczu, co otworzyło przed nim drzwi do dalszej kariery wojskowej.
Następnie, w 1933 roku, jako wzorowy elew, został skierowany do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie, co stanowiło ważny etap w jego edukacji i przygotowaniach do służby wojskowej. Warto zaznaczyć, że Jan miał braci, którzy również wykazali się odwagą i determinacją. Wśród nich był Tadeusz Kamiński, który brał udział w powstaniu warszawskim, oraz Władysław Kamiński, który służył jako pilot w poznańskim dywizjonie 302. Dobrze zapamiętani w historii, obaj bracia przyczynili się do walki o wolność i honor swojej ojczyzny.
Służba wojskowa i działalność konspiracyjna
W 1935 roku Jan Kamiński rozpoczął swoją zawodową służbę wojskową, awansując na stopień podporucznika w 81 Pułku Strzelców Grodzieńskich im. Stefana Batorego w Grodnie. Jego kariera wojskowa w latach 1936–1939 obejmowała dowodzenie 7 kompanią szkolną w tym pułku.
W 1939 roku wziął aktywny udział w wojnie obronnej, walcząc w ramach 29 Dywizji Piechoty. W dniu 8 września jego oddział został rozbity przez wojska niemieckie, jednak Kamińskiowi udało się uniknąć niewoli. Po dramatycznych wydarzeniach skupił się na dotarciu w rejon Kampinosu, a na początku listopada 1939 roku nielegalnie dociera do Ostrowa Wlkp., gdzie dzięki podziemnym strukturom rozpoczął tajną działalność wojskową.
Od kwietnia 1940 roku miał istotny wpływ na organizację sztabu inspektoratu rejonowego ZWZ w Ostrowie Wielkopolskim. W ciągu dwóch lat, od 1940 do 1941, utworzył wiele terenowych placówek ZWZ, nawiązując współpracę m.in. w Kępnie, Jarocinie i Krotoszynie. Zorganizował grupę kurierów, którzy utrzymywali łączność z komendą Poznańskiego Okręgu ZWZ.
Jesienią 1941, po rozbiciu struktur poznańskich przez gestapo, Jan Kamiński zajął się ponowną organizacją Okręgu w Poznaniu. Jego praca koncentrowała się na koordynacji łączności między ZWZ w Wielkopolsce a Komendą Główną Związku. Jako mandatariusz Komendy Głównej, w latach 1941–1942 pracował nad odbudową sieci organizacyjnej Poznańskiego Okręgu, dokonując inspekcji przebrany w mundur niemieckiego kolejarza.
W sierpniu 1942, w sztabie okręgu, Kamiński pełnił różne funkcje, w tym szefa wydziału organizacyjnego, łączności oraz Biura Informacji i Propagandy. Awansując do stopnia kapitana, objął także stanowisko szefa sztabu Armii Krajowej na Poznańskie. Wiosną 1943 roku zainicjował proces scalania wojskowych organizacji podziemnych w Wielkopolsce z AK. 3 lutego 1943 roku, za swoją odwagę i poświęcenie, został uhonorowany Krzyżem Walecznych, a w połowie tego samego roku awansował na majora służby stałej.
Jednakże, 15 października 1943 roku, po zdradzie ze strony konfidenta, został aresztowany i osadzony w areszcie w Poznaniu, w Domu Żołnierza na Forcie VII. Z więzienia informował sztab swojego okręgu za pomocą przemycanych grypsów o rozmiarach dekonspiracji i ostrzegał innych przed zagrożeniem. Po brutalnym śledztwie, 7 czerwca 1944 roku został rozstrzelany w obozie żabikowskim. Niestety, miejsce jego pochówku pozostało do dzisiaj nieodkryte.
Awanse
Jan Kamiński, znany ze swojej odważnej służby wojskowej, przeszedł przez wiele ważnych awansów w ciągu swojej kariery. Lista jego stopni wojskowych jest następująca:
- posiadał tytuł podporucznika od 1935 roku,
- uzyskał awans na kapitana w 1942 roku,
- w 1943 roku awansował na stopień majora,
- pośmiertnie przyznano mu tytuł podpułkownika w 1998 roku.
Ordery i odznaczenia
Jan Kamiński, były żołnierz, otrzymał liczne odznaczenia za swoje bohaterstwo i poświęcenie. Jego dziedzictwo zostało uhonorowane poprzez przyznanie antycznych wyróżnień w celu uświetnienia jego pamięci.
- Krzyż Virtuti Militari V Klasy – nadany pośmiertnie w 1948 roku, legitymacja nr 12799,
- Krzyż Walecznych – przyznany w 1943 roku, legitymacja nr 36536,
- Medal Wojska – nadany pośmiertnie w 1948 roku, legitymacja nr 40523,
- Krzyż Armii Krajowej – uhonorowany pośmiertnie w 1987 roku, legitymacja nr 37868.
Przypisy
- Gąsiorowski i Topolski 1981, s. 312.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Hieronim Kupczyk | Henryk Tacik | Marian Jankiewicz | Zbigniew Janoś | Władysław Kamiński (pilot) | Władysław Ryszkiewicz | Eugeniusz Adamczak | Stanisław Augustyniak | Władysław StenderaOceń: Jan Kamiński (1912–1944)